Smila Wall

I've been digitalizing miniDV tapes and found some footage of my beautiful mom.
My dad has recorded my whole childhood on these tapes. Staying inside gave me time to hit the play button and watch them. They take me on adventures that bring back memories and insights about my parents and our relationships. It's weird, seeing my parents together. It's weird to think there was a time that I was alone, a time where my little sister didn't exist yet. It gives me comfort to feel the love my dad has for me, through these tapes he made.

Where are people spending most of their day during lockdown?
We were wondering how other people home's look and if they are happy there.

We are building a flat with all the people who sent their picture.
In a way we are all close together, and we are in this together.

Come live in our flat via our instagram page @insta_flat_ :)
today is the 7th of May

How is William doing in Uganda? I've spent two amazing weeks with him in 2015 and he was the first person that popped up when thinking about people's wellbeing during this pandemic. (second guy on the left, in yellow shirt, that's William!)

WILLIAM: Hahahha! This is great to hear from you Smila.
How are you today and how is the situation of covid-19?
Here we’re also in lockdown, but I spend a lot of my time in gardens, planting new crops like coffee, beans, Maize etc.
A lot to do :)
I have just coming back from work now
That's my garden

SMILA: Hello William, do you remember me? I was wondering if you and your loved once are safe and healthy. Here in holland we have to stay inside due to the virus but I can imagine that's very difficult in uganda... Liefs, Smila

SMILA: I am doing well in the weird situation, I am also growing some plants on my balcony! I have my own little home in the big city. I would love to have a garden like that! I still have the teapot from Kim&Kim

SMILA: i was wondering if you could tell me how the lockdown in Uganda works. Can people still go outside or should everybody stay home? Do you know how the hospitals are coping with the virus?

WILLIAM: Hello my friend Smila,
Surely I can do

SMILA: wow that is good to hear, about the 70+ cases, that they're all still alive! maybe because you have such amazing fresh fruits, I miss these.... pineapples and mangos form uganda are the best. here the lockdown is changing in 2 weeks; cafe's will go open as well will the schools. There will be a lot of rules tho but it is a step in the right direction!

Exercise 3 - Tuning in

WILLIAM: The lockdown is still continuing for more 14 days from yesterday, but our lockdown is a bit different from yours , because as our family settlements are not very close, people are free to move out side their houses, they go to the gardens, cultivating their land and that can make them busy whole day .
But we’re not allowed to go in clouded places ( many people)

WILLIAM: Therefore many people in the villages are still in their normal life,
Lockdown has only disturbed people living in towns.
Hospitals are still working 24 hours, and if any person is found with covid, is rushed to the referral hospital in Kampala.
We’re now having around 70+ cases, but no one died.
It seems our immune system is good.

Exercise 2 - The act of reading

This exercise brought me the idea of seeing balconies and gardens of my friends and their friends and neighbors and family - this later became the project insta_flat_

Na het lezen van deze tekst had ik een duidelijker beeld van wat design nou eigenlijk kan betekenen. Ik dacht altijd dat het ging om mooie dingen maken maar eigenlijk is dat bijzaak. Het gaat voornamelijk om het oplossen van problemen door het ontwerpen van een ding, dienst, ruimte, idee, manier van communiceren, actie of handeling, samenwerking. Ik ging op zoek naar een design dat ik al eerder tegengekomen was wat indruk achtergelaten heeft bij mij.
Na wat research kwam ik op iets wat ik relevant vond bij deze tekst. Het gaat daar om het volgende stukje uit de tekst:

''collaborative organizations should be considered as bottom-up initiatives not because everything happens at grassroots level, but because the preconditions for their existence is the active involvement of the people concerned.''

'' a very local project where they taught design to high-school students and led them to built chicken coops and a new farmers' market structure for their community.''

Het design van de Hippo Roller kan veel betekenen voor de lokale bevolking. Maar iets wat veel gebeurd en wat ik wil benadrukken kan ik het beste uitleggen door middel van een voorbeeld. Veel organisaties doneren goederen aan derdewereldlanden. Zoals bijvoorbeeld klamboes. Die gaan een paar jaar mee. Dan zijn ze stuk en toe aan vernieuwing. Dan hebben ze weer een organisatie nodig die hen die zal geven. Tenzij je ze, inplaats van een klamboe te geven, leert hoe ze een klamboe zelf kunnen maken.

Kinderen les geven over design is waardevoller dan een design maken voor de kinderen. De lokale bevolking weet zelf het beste wat zij nodig hebben, wat hun problemen zijn en welke prioriteit heeft. Wat nog kan ontbreken zijn tools en kennis om deze problemen op te lossen.
Een design als de Hippo Roller kan wel tot denken zetten. Het veranderd het dagelijks leven van de lokale bevolking en ook een gewoonte van deze mensen, zij dragen als generaties lang water naar hun dorp. Nu kan dat dus ook anders. Wat kan er nog meer anders?

Exercise 5 - Going public or underground - Alternative Speaking Corner

pros and cons
waar publieke acties persoonlijk kunnen zijn, kunnen underground acties dat ook: sommige mensen durven hun mening eerlijker te uiten als dat anoniem gebeurt.
Een actie in publieke ruimte kan mensen bereiken die daar misschien nooit op gerekend hadden terwijl underground vaak een netwerk ontstaat van mensen die iets specifieks zoeken. Het starten van een revolutie kan misschien het beste underground beginnen. Daar kunnen mensen met elkaar verbinden en in aantal en doel groeien. Het geeft daarbij ook een gevoel van purpose en saamhorigheid dat mensen actief en enthousiast kan maken. Toch wil je een revolutie winnen en heb je iedereen nodig. Dan is het goed om upground te gaan.

Ik gebruik Airdrop veel om foto's van mijn telefoon naar mijn laptop te sturen wanneer ik bijvoorbeeld aan deze pagina aan het knutselen ben. Ik kwam Merve tegen, hij/zij heeft ook Airdrop aan staan. Het is een leuke manier om iets te sturen, een foto van een zon, een vraag, een document, een grappig filmpje. Om die persoon te leren kennen. Dit kan moeilijk anoniem, je naam is meteen zichtbaar voor de ander. Toch weet die persoon niet waar ik woon, hoe ik eruit zie. (DIGITALE UITWEG VANUIT LOCKDOWN STATION SMILA)

ik word omringd door heel veel mensen met allemaal verschillen in leeftijd, levensfase, situatie, religie.
Aan de overkant van de straat wonen net gestarte gezinnen. Het zijn mensen met een goed betalende baan, de huizen staan er pas een jaar en zijn onwijs groot. Ik heb dus veel kleine kids aan de overkant wonen. Mijn over-buurmeisje en ik zwaaien regelmatig naar elkaar. Dan gaat ze zich verstoppen achter de gordijnen en springt ze tevoorschijn en staat ze stuiterend en lachend te zwaaien. Ik wil haar een tekening sturen, misschien krijg ik een tekening terug.
Het gebouw waar ik in woon is eigenlijk één blok dat geheel verhuurd wordt door AdHoc. Er wonen voornamelijk studenten en afgestudeerden die opzoek zijn naar een baan. Ze geven feestjes en barbecues in de tuin en draaien harde muziek. In het gebouw tegenover mijn balkon wonen oudere mensen. Ik hoor vaak muziek uit de huizen die hints geven over wie de bewoners zijn. Ik hoor vaak arabische muziek, maar ook André hazes en de top 40. Ik zie ze af en toe. Zij mij ook. Ik heb geen gordijnen dus ze kunnen altijd zien wat ik doe. Zij hebben wel allemaal gordijnen. Ik zie ze alleen hun voordeur binnen gaan of de was ophangen.

Ik ben wel heel benieuwd hoe zij wonen. Vroeger fietste ik van muziekles naar huis. Het waren maar een paar straten in een klein dorpje waar iedereen om 6 uur stipt eet. Als ik daar fietste, in de winter, kon ik ruiken wat de mensen gingen eten. Ik gluurde bij iedereen naar binnen en zag grote en kleine gezinnen, stelletjes, kleine baby's die gevoerd moesten worden. Ik kijk eigenlijk altijd naar binnen. Ik weet niet of dat onbeleefd is. Ik ben gewoon heel benieuwd hoe mensen wonen. Waar hun bank staat. Of ze veel planten hebben. Waar ze naar kijken als de televisie aanstaat.

Nu moet iedereen echt binnen blijven. Nu waardeer ik nog meer waar ik woon, de ruimte die ik heb, de straat waar ik in woon. Ik ben heel benieuwd of andere mensen hetzelfde hebben. Of zij ook blij zijn met waar ze binnen zitten. Of misschien zitten anderen in situaties waar ze normaal van konden vluchten door naar werk of school te gaan.

Om ook los van digitale mediums dit project te kunnen verspreiden hebben we bedacht om onze straat of flat erbij te betrekken. Het is eigenlijk een test om te kijken of mensen willen tekenen, of eigenlijk geen zin hebben. De bedoeling is dat in de groep publicatie een uitleg te vinden is voor mensen om dit project zelf ook te doen: Teken jouw straat of flat, met grote ramen. Teken of schrijf of plak een foto in jouw raam. Vraag je buren dit ook te doen door deze poster op te hangen in jouw straat of portiek. Hoe dealen mensen met de lockdown en hoe wonen ze eigenlijk? Heeft iemand hulp nodig met iets?

Ik hoop door dit project meer in contact te komen met de mensen die naast, onder, boven en tegenover mij wonen.

I grouped with Maya for the resit period. After all these months of isolation it was refreshing to work together again.
Since the lockdown was basically over for her, while I was already back in Armenia in a full quarantine, we couldn’t relate the COVID isolation of April anymore. First, we had the idea of doing a projection mapping and sharing thoughts of people on buildings, so basically having the contrast of small bits of personal thoughts on big, uncomfortable spaces. This took us to a conversation about our current situations, and we realized that, in a way, we have similarities in our background: some current political heat, the socialist past, a lot of abandoned spaces.
We thought it’s more relevant and more open (educational, why not) to combine our current situations, common historical past and connect our project to it.

Also, we noticed how the quarantine detached people from the world, as everyone was literally interacting with their own close, small environment (room, laptop screen), so we wanted to create a space where people could just share simple images from their lives and see, learn what life is like in other parts of the world.

We thought of making collages with all these scenes/buildings and distribute it as posters around with short texts about human survival/class struggle/social conditions, however, not in a very sophisticated way.
For collecting images and sharing with people, we thought opening an Instagram and taking people’s submissions of places they live in, or just images from their city that mean something to them. This could be an Instagram page for instance. That would also allow to create a network and share personal images of scenery, to make these collective images (collages) and talk about really simple, human actions and encourage humans to share their visual environments with each other and think about questions, especially after/during a pandemic that has made us question a lot.

Our audience is every citizen, every person who evern walks around or just wonders how people further than they are living.